Türkiye’deki sağlık hizmetlerinin gelişmesi dört dönem içinde incelenebilir.
- 1920-1937
- 1937-1960
- 1960-2000
- 2000 ve sonrası
1. DÖNEM (1920-1937)
Koruyucu hizmetlere ağırlık verildi ve bunun devletin görevi olduğu belirtildi. Tedavi hizmetleri yerel yönetimlere bırakıldı. Yol gösterici olması için Ankara, İstanbul, Sivas, Diyarbakır ve Erzurum’da Numune Hastaneleri açıldı. Bulaşıcı hastalıklarla savaş hizmetlerini en uzak köylere götürmek için mücadele edildi. Hekim yetiştirilmesine önem verildi. Sağlık personelinin atama, terfi, cezalandırma işlemleri tek elde toplandı. Ebe ve hemşire yetiştirilmesine yeterince önem verilmedi. Sağlık memuru yetiştirilmeye başlandı.
2. DÖNEM (1937-1960)
II . Dünya Savaşı nedeniyle ülkenin sağlık durumu bozulmuştur. Bu nedenle, sıtma, çiçek, tifüs büyük salgınlar yaptı. Olağanüstü Sıtma Savaş Kanunu çıkarıldı. Verem Savaş Genel Müdürlüğü kuruldu. Sosyal Sigortalar Kurumu kuruldu. AÇS merkezleri hizmete açıldı. Tedavi hizmetlerine önem verildi, koruyucu hizmetler ihmal edildi. Sağlık personeli yetiştirilmediği için bakım standardı düştü.
3. DÖNEM (1960-2000)
Sağlık hizmetleri sosyalleştirildi (224 sayılı yasa) Sağlık hizmetleri devletin sorumluluğuna girdi. Birinci basamak sağlık hizmetleri köylere kadar yayıldı, herkesin hizmetten yararlanabilmesi sağlandı. Koruyucu ve tedavi edici hizmetler tek elden yürütülmeye başlandı. Sağlık hizmetinin tek elden yönetimi başladı.
Hekimlerin tam gün çalışmasına geçildi.
4. DÖNEM (2000 ve Sonrası)
Sağlıkta Dönüşüm ve Aile Sağlığı Modeli
Öğr. Gör.Funda Veren